Şev LaL

Ait olduğum topraklarda, aynı dili konuştuğum insanlarla olmaya öyle çok ihtiyacım var ki, 
kız kardeşimi sıkça arayıp sesini duymak, orada onlarla bambaşka 
bir hayatım olduğunu 
hatırlamak istiyorum.

Vizyonum, bakışım, konuşma dilim, konuşmadan anlayıp anlaştıklarım, paylaşımlarım, 
herşeyim o kadar küçülüyor ki..

Ne kadar çabalasam da aynı dili, 
aynı iletişim şeklini yakalayamadığım insanlarla olmak beni çürütüyor..

Sürekli buradan başka bir hayatım olduğu, konuştuklarımın paylaştıklarımın
 bambaşka olduğu o yerlerde olmak istiyorum ve bunu hatırlamaya ihtiyaç duyuyorum..

Bu beni çok yoruyor, çıkış bulamıyor olmak çok yıpratıyor..

Kendi yaşamıma bir kafesin içinden bakıyor gibi hissediyorum.
 Yaşım, hayatım, sevdiğim herşey, kendime katıp geliştirebileceğim 
herşey geçip gidiyor da ben bir fanus içinden izliyorum sanki..

Gitmek,uzaklaşmak, kendi topraklarımda büyümek istiyorum..