Pazar, Ocak 17

Unutmak istemiyorum.

Bu yazım yoruma açık olmayacak.

Çünkü bende ki yeri yoruma,fikre, hiçbirşeye açık değil. Amacım sadece gün geçtikçe unutmaya başladığım bir hissi buraya yazarak ölümsüzleştirmek. Aynı şekilde bir kağıda yazarak saklayacağım.

Narkozdan bir kadının sesiyle uyandım,sanırım yanıma hafif hafif vuruyordu, ismimi söylüyordu. O an gözümü açmadan hemen 1 saniye öncesinde gördüklerimi hatırlamaya başladım. Açık gri bomboş bir yerdeydim ne yer var ne de gök. Sadece sonsuz bir boşluk hissi. Bir sürü kız çocuğu ve ben sağ tarafa doğru gülerek koşuyorduk. Yine bir amacı yoktu. Ama ruhların yaşadığı yerde mutlu olmak diye bir duygu varsa işte oydu bu. Şuan yaşadığımız hayatta ki en mutlu ana benzemiyordu, çok çok çok daha fazlası. Uyandığımda orayı özleyecek kadar fazla..

Meltem esintisi gibi birşey vardı yumuşacıktı. Yüzümü annemden bile şefkatli okşuyordu, o anda yaşadığım herşey dünyada yaşadıklarımızın çok üstündeydi,her duygu..

Öyle mutlu uyandım ki,az önce diktikleri yarayı göğsümün orta yerine kadar çektiklerinde bile acım hafif kaldı.

Uyandığımdan beri o yeri o anı o tarifi olmayan duyguları özlüyorum.. Belki de o nedenle uyandığımda gördüğüm herkese aklımı kaçırmış gibi o rüya(!)yı bir daha bir daha anlatıp durdum. İnsanlar bana güldüler, narkozun etkisi dediler ama kimseye yaşadığım o anı tam olarak anlatmamın imkanı yoktu. Aradan 3 hafta geçti, ben hala her yalnız kaldığımda o duyguları hatırlamaya çalışıyorum,herşey silikleşmeye başlıyor beynimde, hiç ama hiç istemiyorum unutmayı. Eğer gideceğimiz yer gidip geldiğim gibi bir yerse daha fazla daha fazla uğraşacağım iyi bir insan olmak için..

Salı, Ocak 5

İz!..

Bir hafta bitti bile.. :) Geçtiğimiz pazartesi günü olan ameliyatım beklenenden iyi geçti. Bayılmadan önce,deli gibi titrerken şöyle dediğimi hatırlıyorum.

'Lütfen estetik olsun dikişlerim'

Ki biliyordum öyle olacağını, birçok kez söylemişti doktorum ama yinede o korkuyu ancak bir bayan anlayabilir :)

Ameliyat masasına yattığımda gözümden iki damla yaş geldi, anestezi doktorum hemen yanıma geldi 'canım benim korkma ben yanındayım' dedi, adamı tam olarak 3. görüşümdü ama o an öyle yalnızdım ki içimde bir umut ışıldadı.

Narkozdan uyanırken olmadık şeyler söylemekten çok korkuyordum. Uyanmama yakın öyle muhteşem birşey gördüm ki,hayatımda daha mutlu uyandığım bir an yok sanırım. Kimi vücudumdan makina kablolarını çıkarıyordu, kimi geçmiş olsun diyordu, kimi adımı seslice söylüyordu, kimi de başucuma 11 cm çapında cam içinde bir tümör gösteriyordu.. Herşeyi hayal meyal hatırlıyorum ama en sevindiğim yanı saçmalamadan 'çok teşekkür ederim,herkese çok teşekkür ederim' diyerek ve gülümseyerek uyanmış olmam. Gördüğüm o rüyaya nefes aldığım sürece minnettar olacağım.. :)

Geçen bir haftada dostlarla, dost sandıklarımın yaşattığı hayal kırıklıklarıyla geçti.. Sol yanımda 14 cm bir dikiş izi var, geçecekmiş ama eskisi kadar istemiyorum geçmesini. Çünkü o iz bana bu yaşadıklarımı hatırlatacak her baktığımda.. Onu sevmeyi öğrendim bu geçen 1 haftada.. Gerçek dediklerimizin ne kadar az olduğunu ve ne kadar gerçek olduğunu öğrendim. Vazgeçmenin aslında çokta zor omadığını, yaşamanın adınızı söyleyen bir sese tutunmak kadar yakın,bir o kadar uzak olduğunu öğrendim.

Patoloji sonuçlarım henüz gelmedi ama biliyorum iyi yada kötü bana yine birşeyler öğretecek :)

Atlattım.. Bir korkuyu daha yendim,geçti,gitti..
 

blogger templates | Make Money Online