Pazar, Ocak 17

Unutmak istemiyorum.

Bu yazım yoruma açık olmayacak.

Çünkü bende ki yeri yoruma,fikre, hiçbirşeye açık değil. Amacım sadece gün geçtikçe unutmaya başladığım bir hissi buraya yazarak ölümsüzleştirmek. Aynı şekilde bir kağıda yazarak saklayacağım.

Narkozdan bir kadının sesiyle uyandım,sanırım yanıma hafif hafif vuruyordu, ismimi söylüyordu. O an gözümü açmadan hemen 1 saniye öncesinde gördüklerimi hatırlamaya başladım. Açık gri bomboş bir yerdeydim ne yer var ne de gök. Sadece sonsuz bir boşluk hissi. Bir sürü kız çocuğu ve ben sağ tarafa doğru gülerek koşuyorduk. Yine bir amacı yoktu. Ama ruhların yaşadığı yerde mutlu olmak diye bir duygu varsa işte oydu bu. Şuan yaşadığımız hayatta ki en mutlu ana benzemiyordu, çok çok çok daha fazlası. Uyandığımda orayı özleyecek kadar fazla..

Meltem esintisi gibi birşey vardı yumuşacıktı. Yüzümü annemden bile şefkatli okşuyordu, o anda yaşadığım herşey dünyada yaşadıklarımızın çok üstündeydi,her duygu..

Öyle mutlu uyandım ki,az önce diktikleri yarayı göğsümün orta yerine kadar çektiklerinde bile acım hafif kaldı.

Uyandığımdan beri o yeri o anı o tarifi olmayan duyguları özlüyorum.. Belki de o nedenle uyandığımda gördüğüm herkese aklımı kaçırmış gibi o rüya(!)yı bir daha bir daha anlatıp durdum. İnsanlar bana güldüler, narkozun etkisi dediler ama kimseye yaşadığım o anı tam olarak anlatmamın imkanı yoktu. Aradan 3 hafta geçti, ben hala her yalnız kaldığımda o duyguları hatırlamaya çalışıyorum,herşey silikleşmeye başlıyor beynimde, hiç ama hiç istemiyorum unutmayı. Eğer gideceğimiz yer gidip geldiğim gibi bir yerse daha fazla daha fazla uğraşacağım iyi bir insan olmak için..

2 yorum:

Beko dedi ki...

Siteniz çok başarılı. güzel bir paylaşım...

Adsız dedi ki...

halüsinasyon :)

 

blogger templates | Make Money Online